Salaam vroeg:
Vader,
mag een mens vertoornd zijn op de Almachtige?
Ya'akub antwoordde:
Een soldaat keerde eens van de strijd terug in zijn vaderstad. Tijdens één van de veldtochten was hij gewond geraakt aan zijn been, en de wond wilde niet genezen. Hij had er een lap omheen gewikkeld zodat de wond niet meer te zien was, maar zodra hij ook maar iets deed met zijn been of de lap iets verschoof kromp hij inéén van de pijn.
Zijn vader nodigde een goede vriend uit die voor arts studeerde. Bezorgd keek hij naar het been.
Kom er niet aan, waarschuwde de soldaat, want dat doet verschrikkelijk zeer.
De vriend knikte. Ik zal je geen pijn doen, sprak hij. Uit zijn tas haalde hij een nieuwe, schone lap stof en wikkelde die heel voorzichtig om de oude lap heen. Het zag er werkelijk een heel stuk beter uit. De soldaat zuchtte opgelucht dat hij geen pijn had hoeven lijden.
Salaam zei:
Maar die lap kon toch helemaal niet helpen, vader?
Ya'akub antwoordde:
Nee, en dat merkte de soldaat al snel. Eerst deed hij dapper alsóf het wel degelijk hielp, maar dat hield hij niet lang vol. Tot op een dag er een oude man bij het huis stond die beweerde dat hij wel helpen kon. Hij had een grote kist met allerlei flesjes bij zich met geheimzinnige etiketten erop.
Ook hij keek bezorgd naar het been, en opnieuw waarschuwde de soldaat dat hij er niet aan mocht komen. De oude man knikte. Ik hoef er niet eens aan te komen, sprak hij. Gewichtig rommelde hij wat door zijn flesjes, koos er een paar en goot wat van de inhoud over de lap die de eerdere vriend om het been had gewikkeld.
Zo, sprak de oude man, nu zal het snel beter gaan.
Salaam vroeg:
Kan zoiets, vader?
Ya'akub zei:
In dit geval zeker niet. De oude man vroeg veel geld en vertrok, en hoewel de soldaat eerst dácht dat het hielp, was de pijn na een week minstens zo erg.
Zijn vader bracht hem op een ezelskar naar het hospitaal. De arts bekeek het been, en knikte.
Kom er alsjeblieft niet aan, sprak de soldaat, het doet verschrikkelijk zeer.
Maar de arts luisterde niet, en rukte de lap van het been dat de eerste man om het been had gedaan. De soldaat voelde een pijnscheut toen zijn been iets verschoof.
Hoort u mij niet? vroeg hij boos aan de arts. Die keek hem even aan maar richtte zijn blik zonder verder te spreken weer op het been.
Kom er niet aan, riep de soldaat angstig. De arts greep hem echter stevig vast, en rukte vervolgens ook de andere lap van het been af die half vastgekleefd was geraakt aan de wond. De pijn was verschrikkelijk, en woedend schreeuwde de soldaat de ergste verwensingen tegen de arts.
Kalm riep de arts er een paar helpers bij, die de soldaat vastbonden. En terwijl die onafgebroken brulde en tierde, sneed de arts het rottende vlees weg en maakte de wond schoon. Toen deed hij er een nieuw verband omheen.
Zo, sprak hij uiteindelijk vriendelijk, dat deed veel pijn, geloof ik?
De soldaat kon van uitputting geen woord meer uitbrengen. De arts maakte hem los, en liet hem teruggaan naar huis. Na drie dagen was alle pijn uit het been weg.
De Almachtige is als die laatste arts, die wist wat er nodig was voor de genezing. Maar wij begrijpen dat niet altijd en voelen alleen de pijn en worden boos. De Almachtige weet dat we het later zullen inzien dat het lijden dat Hij ons toebracht noodzakelijk was - en verdraagt intussen ons klagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten