Recent volgde ik een serie colleges rond het Canonieke Recht in de Rooms-Katholieke Kerk. Een belangrijk deel daarvan is het zogeheten Huwelijksrecht, hierbij wordt - als het gaat om wat een "geldig" huwelijk is - veel gewicht gehangen aan de correcte sluiting van het huwelijk en weinig gewicht aan het verdere verloop van datzelfde huwelijk.
Dit staat in Nederland op gespannen voet met hoe huwelijken ervaren worden: Een romantisch begin, waarna er zo vaak verwijdering ontstaat doordat de echtelieden zich verder ontwikkelen en men niet meer datzelfde in elkaar ziet als eerst. En verwijdering leidt al snel tot een breuk.
Het Rooms-Katholieke Canonieke Recht heeft daar geen oog voor - die legt alle nadruk op het begin. Als dat goed was, is het huwelijk onverbrekelijk.
Het onbegrip voor deze starheid was bijna tastbaar tijdens de colleges.
Maar de reden voor dit onbegrip komt echter vooral door de beperkte waardering van het begrip trouw. Bij een correct gesloten huwelijk is er wederzijds de belofte uitgesproken dat men voor elkaar kiest tot de dood scheiding brengt. Deze belofte is de basis waar het latere huwelijksleven op wordt gebouwd.
Ik zeg bewust "gebouwd", want in feite weet niemand heel goed waar hij of zij aan begint bij een huwelijk. De vraag is of je bereid bent aan het leven van de ander te werken, om te helpen dat te ontwikkelen. Pas helemaal aan het einde weet je met wie je was getrouwd - en aan de ontwikkeling van die persoon heb je dan zelf mogen bijdragen; je hebt als het ware meegecomponeerd aan het levenslied van de ander.
Wat mensen nu vaak verlangen is een relatie met een ander die precies is zoals ze dat graag zien. Ze willen van te voren een volledig, perfect levenslied horen.
Maar als het perfect begint, is er niets meer op te bouwen en kan het alleen maar minder worden. Dan zal elk moment waarop de ander verandert een teleurstelling worden.
De ander is echter nooit "af", die hoort te groeien, net zoals jijzelf. Trouw beloven aan het begin is jezelf openstellen voor het ontvouwen van de ander, voor diens groei, en daar zelf ook aan willen bijdragen.
Dat is overigens niet voorbehouden aan huwelijken, maar geldt evenzeer voor vriendschappen (waarvan het huwelijk in feite een sacramentele variant is). Dwing je je vriend of vriendin te blijven zoals die was, omdat je anders bang bent dat je niet meer past bij elkaar? Of stimuleer je elkaars groei?
Help je elkaars levenslied componeren? (het verhaal dat ik een paar dagen geleden postte, mede naar aanleiding van wat ik hierboven schrijf).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten