De Almachtige en de Zee

Salaam vroeg:

Vader, 

Hoe kan ik de Almachtige kennen? Waar kan ik Hem ontmoeten?

Ya'akub antwoordde:

De Almachtige is niet gebonden aan tijd en plaats. Je kan niet zeggen, gisteren was Hij in ons midden, vandaag zal Hij elders zijn. Wij kunnen over de Almachtige alleen spreken in beelden.

Wanneer je in de stad bent, zal je de Almachtige misschien ontmoeten in de ogen van de eenzame fluitspeler die muziek maakt in een drukke straat.

Wanneer je in de woestijn bent, zal je de Almachtige ontmoeten door in de nacht je oog omhoog te heffen en de sterren te tellen.

Maar misschien ontmoet je Hem nog het meest aan de oever van de Zee.

Salaam vroeg:

Waarom juist bij de Zee, Vader? Wat maakt de Zee anders dan de uitgestrektheid van de zandwoestijn, en anders dan de eeuwige drukte van de stad?

Ya'akub nam haar mee naar de grote Zee en wees over het water. Hij sprak:

De Zee is uitgestrekt als de woestijn waarin de pelgrim zijn tochten maakt. En hij is tomeloos zoals de stad waarin het kind zorgeloos speelt. Maar als de mens zonder hulpmiddel  de Zee poogt over te steken, verdrinkt hij. Zo is onze ontmoeting met de Almachtige gebonden aan de middelen die Hij ons heeft gegeven. Wij zouden anders verdrinken in Zijn grootheid.

Maar wij leren van de Zee niet alleen hoe groot de Almachtige is, we leren ook hoe groot het kwaad is. De Almachtige bewaart de tranen van ieder mens in een fles, van ieder mens die ooit geleefd heeft en zal leven. Als Hij al die tranen uitgiet, worden ze alsnog niet meer dan een modderpoeltje vergeleken met de Zee. Ook de Zee is zout zoals de tranen en toont ons hoeveel groter het verdriet over het kwaad is dat de Almachtige heeft, vergeleken met ons verdriet.

Maar meest nog leren we van de Zee hoe goed de Almachtige is.

Salaam vroeg:

Vader, hoe kan in deze oneindige Zee van tranen iets goeds verborgen zijn?

Ya'akub liet haar duiken in de Zee. Nadat ze terug was gekomen, vroeg hij:

Wat heb je gezien, mijn kind?

Salaam antwoordde:

Vader, het was alsof ik het paradijs was binnengetreden. De zon boven het water deed alles eronder wonderlijk glinsteren, en ik zag de prachtigste vissen in kleuren die ik nooit zou kunnen omschrijven. Het was het mooiste wat ik ooit heb gezien.

Ya'akub zei: 

Zo heeft de Almachtige de grootste schoonheid verborgen in het grootste verdriet. Hier proeven we vaak alleen het zoute van de tranen en zien we alleen de uitgestrektheid van de pijn. Maar de Almachtige bereidt daarin een schoonheid die nergens anders te vinden is.

Het is de overgave aan Zijn grootheid die ons daarvoor de ogen opent.