Woestijnleven

Salaam vroeg:

Vader,

Waaraan herken ik de persoon die de Almachtige werkelijk dient?

Ya'akub sprak:

Een bisschop stuurde eens een vrouw op pelgrimstocht omdat ze in de zonde van hoogmoed gevallen was. "Ga naar de berg in de woestijn," zei hij tot haar, "en verblijf daar een nacht en een dag. Kom mij daarna vertellen wat je hebt gezien."

De vrouw ging op weg, en deed zoals de bisschop haar had opgedragen. Na een aantal dagen kwam ze bij hem terug. De bisschop vroeg wat ze had gezien.

"Er was niets, eerwaarde," zei ze. "Ik heb slechts zand en rotsen gezien."

"Dan zend ik je opnieuw," antwoordde de bisschop. "Ga weer naar de woestijn, en leer het leven te zien dat aan je oog ontgaat."

Opnieuw ging de vrouw op weg. Toen ze terugkeerde, zei ze: "In de morgen zag ik slechts kleine sporen in het zand, maar leven zag ik niet."

De bisschop antwoordde: "Dat is alles wat jou van het leven is getoond. Zo moet je vanaf nu niet langer meer het kleine en verborgene verachten. Ga in vrede."

Salaam vroeg:

Maar wat betekent dit, Vader?

Ya'akub antwoordde:

Wij kijken op tegen hen die vele goede gaven hebben en ze ook in dienst van de Almachtige gebruiken. Ze zijn als de kameel die trouw zijn lasten draagt, of als de geit die zonder klagen melk verschaft. Voor deze mensen prijzen wij de Almachtige.

Maar sommige mensen leven als de dieren in de woestijn, ze blijven onopgemerkt en van hun dienst aan de Almachtige zien we alleen de ijle sporen als we zéér oplettend zijn. Maar net zoals de Almachtige de woestijndieren geschapen heeft, zo heeft Hij deze mensen geschapen en hun gaven gegeven die in het verborgene blijven en waarvan het nut ons vaak ontgaat. 

Het is onze kinderlijke dwaasheid om de Almachtige alleen te prijzen voor de daden die we zelf kunnen aanschouwen en begrijpen. De gedachten van de Almachtige echter zijn hoger dan die van de mensen.